Imbir-eliksir na poprawę odporności

Imbir lekarski jest tropikalną, przypominającą wyglądem trzcinę, byliną z rodziny imbirowatych. Jest to jedna z najstarszych roślin przyprawowych. Obecnie nie spotyka się jej w stanie dzikim, natomiast uprawiana jest w wielu tropikalnych krajach Azji (starożytny ośrodek uprawy — Indie) i w Australii (Queensland). Kłącze imbiru jest poziome, podzielone na bulwowate człony. W pachwinach wyrastających z nich łuskowatych liści tworzą się pączki wydające łodygę pozorną wysokości do 1 m, złożoną ze ściśle zamkniętych pochew liści, lub pędy kwiatostanowe wysokości do 25 cm. Liście są naprzemianległe, całobrzegie, lancetowate. Kwiaty osadzone są pojedynczo w pachwinach przykwiatków. Imbir uprawiany nie zawiązuje owoców, toteż rozmnaża się go wyłącznie za pomocą kawałków kłącza.
Zbiór przeprowadza się po upływie 6—10 miesięcy od obsadzenia plantacji. O dojrzałości zbiorczej kłączy świadczy zakończenie kwitnienia roślin i zasychanie części nadziemnych. Imbir uprawia się na tym samym polu zwykle przez 2—4 lata. Rozstawa sadzenia wynosi od 40X40 cm do 100X100 cm. Plon suchego imbiru wynosi na Jamajce około 1 t z 1 ha. Najbardziej ceniony na rynku światowym jest pachnący i bardzo słodki imbir jamajski; imbir gorszej jakości, ale bogatszy w olejek eteryczny dostarcza Afryka Zachodnia. Ponad połowa światowej produkcji imbiru pochodzi z Indii.
Imbir handlowy stanowią kawałeczki wysuszonego kłącza, zawierającego od 2 do 3% (3,5%) olejku eterycznego, którego głównym składnikiem jest terpen zingiberren (około 70%). Zespół sub¬stancji eterycznych nadających imbirowi charakterystyczny ostry smak nazywany jest oleożywicą  (dawniejsza nazwa „lingeryna”). Imbir stosuje się jako przyprawę korzenną w gospodarstwie domowym, piekarnictwie i cukiernictwie, do sporządzania korzennych sosów, piwa imbirowego, likierów i różnych napojów. Olejek imbirowy i oleoguma służą do aromatyzowania różnych artykułów spożywczych (zwłaszcza cukierniczych) i napojów. Imbir wchodzi w skład przyprawowych mieszanek curry o silnym zapachu i palącym smaku. W perfumerii używany jest do kompozycji o wschodnim typie. Stosuje się go szeroko dla uchronienia świeżych owoców i produktów spożywczych przed zepsuciem.
W starożytności uważano imbir za środek zabezpieczający przed dżumą. Obecnie stosowany jest przy zaburzeniach trawienia z mdłościami i wymiotami, przy braku apetytu, wzdęciach, przewlekłym zapaleniu jelit, zatrzymaniu oddawania moczu, obrzękach, gośćcu oraz do płukania gardła przy anginie.
W lecznictwie ludowym krajów Azji Wschodniej rozdrobnione kłącza zalecane są przy bólach głowy o charakterze newralgicznym i skurczowym, przy astmie oskrzelowej oraz jako środek przeciw jaglicy.
Z innych gatunków imbiru w celach leczniczych używane są: Z. aromaticum Val. (przy podagrze), Z. cassumunar Roxb. (zewnętrznie przy gośćcu), Z. ottensii Val. (roztarte na papkę liście przy lumbago) i Z. zerumbet Rosc. ex Sm. (środek żołądkowy).