Agrest, należący do rodziny skalnicowatych jest krzewem różnej wysokości, o pędach z dużymi kolcami w węzłach i małymi na międzywęźlach. Liście są skrętoległe, 3—5-klapowe, nagie lub omszone, bez przylistków, grona — zwykle 1—3-kwiatowe. Kwiaty obupłciowe, drobne, zielonkawe lub czerwonawe. Pręcików 5, słupek 1. Większość odmian jest samopylna, ale przy zapyleniu obcym pyłkiem daje znacznie większy plon. Kwitnienie w kwietniu — maju. Kwiaty zapylane są głównie przez pszczoły i trzmiele. Krzewy zaczynają owocować w 2 lub 3 roku życia, owocują w lipcu lub na początku sierpnia. Owoc — jagodokształtny, kulisty lub wydłużony, biały, żółty, zielony, czerwony, purpurowy lub czarny, z dużą liczbą nasion.
Znanych jest ponad 50 gatunków agrestu, występujących głównie w Ameryce Północnej, ale także w Europie, Azji i Afryce. Uprawa jest rozwinięta w Anglii, Holandii, Belgii i Francji.
Agrest należy do najmłodszych roślin uprawnych. Nie wspominają o nim ani Grecy, ani Rzymianie; nie opisali oni także agrestu dziko rosnącego. Po raz pierwszy opisał go w Europie Zachodniej francuski lekarz Ruelle w 1536 r., a pierwszy rysunek pojawił się w 1548 r. w Zielniku Fuchsa. Przypuszcza się, że w Rosji uprawiano agrest na małą skalę w ogrodach klasztornych w XIII w., a w pałacowych ogrodach Moskwy od XV w. W Aptecznym Ogrodzie pod Moskwą znajdowało się w 1701 r. 50 krzewów agrestu.
Większość współczesnych europejskich odmian agrestu pochodzi od agrestu zwyczajnego