Malina właściwa jest wydającym odrosty korzeniowe krzewem wysokości 0,5—1,2 m, z rodziny różowatych. Łodygi wzniesione lub łukowato wygięte, w pierwszym roku życia pokryte zwykle kolcami. Liście pierzaste, złożone z 3—5 (7) listków. Pędy kwiatowe krótkie, z 3-listkowymi liśćmi. Kwitnienie w maju — czerwcu. Kwiatostany osadzone w pachwinach liści lub na wierzchołkach pędów, złożone z nie¬wielu kwiatów, typu baldachogrona lub grona. Kwiaty małe, białe, zwykle obupłciowe (znane są jednak rośliny o kwiatach męskich), obcopylne. Owoc zbiorowy, złożony z drobnych, soczystych pestkowców, czerwony, żółty lub purpurowoczarny. Barwa owoców jest skorelowana z barwą kolców (odmiany z czerwonymi lub różowymi kolcami mają czerwone owoce, odmiany z zielonymi kol¬cami — owoce żółte lub bursztynowe).
Malina jest dobrą rośliną miododajną. Miód jest jasny, o przy-jemnym aromacie i smaku. Zawiera ponad 33% glukozy i ponad
70 kg miodu, z ogrodowej zaś — 50 kg. Miód ma wysoką jakość i niewiele ustępuje lipowemu.
Malina należy do najstarszych krzewów owocowych ZSRR. Wspominają o niej podania, pieśni i legendy. Była popularną rośliną w miastach starej Rusi — w Suzdalu, Władimirze, Nowgorodzie i in. Pod Moskwą pierwsze plantacje założył Jurij Dołgoruki. Do momentu poznania herbaty chińskiej lubiono i ceniono w Rosji za smak, aromat i właściwości lecznicze „wywar” z maliny i żurawiny.
Owoce maliny zawierają 5,6—11,5% cukrów (1,4—8,1% fruktozy, 2,8—4,3% glukozy, 0,6—6,5% sacharozy), 0,4—6,3% pektynianów, do 0,9% pektyn, 4—6% celulozy, 0,6—2,2% kwasów, łącznie z salicylowym (który warunkuje znaczenie naparu z suchych malin jako starego ludowego środka napotnego), 9—44 mg% witaminy C (w liściach 300 mg%), witaminy A, B2, PP, P-cytosterynę (zapobiega miażdżycy) oraz sole nieorganiczne żelaza, potasu i miedzi. Owoce spożywane są na surowo i przerabiane na konfitury, galaretki, sok, syrop, wina i in.
W medycynie stosuje się odwary i napary z malin przy różnych rodzajach zaziębień. Owoce suszone oraz syrop ze świeżych owoców są bardzo starym środkiem napotnym. W lecznictwie ludowym zaleca się owoce dla poprawy trawienia, przy niedokrwistości i bólach żołądka. Odwarem z owoców z miodem lud leczy odrę.
W tybetańskim lecznictwie ludowym napar i odwar z liści stanowią środki stosowane przy neurastenii, neurozach, ostrych i przewlekłych infekcjach.
Maliny często włączane są do diety, zwłaszcza dla dzieci. Należy jednak pamiętać, że chorzy na podagrę i zapalenie nerek nie powinni jeść malin ze względu na zawarte w nich zasady purynowe.
Malinę rozmnaża się głównie za pomocą odrostów korzeniowych, a także sadzonek korzeniowych i przez dzielenie roślin. Sadzi się wiosną przed rozwinięciem się pączków lub jesienią po opadnięciu liści, pod pług lub łopatę. Przed sadzeniem stosuje się 80—90 t obornika lub kompostu na 1 ha. Malina rośnie dobrze w ciepłych i wilgotnych miejscach, ale na glebie nadmiernie wilgotnej choruje i ginie. Plon wynosi do 10 t z 1 ha. Do dalszego transportu i długiego przechowywania nadają się tylko owoce zamrożone lub przerobione.