Fejhoa sellowska jest wiecznie zielonym, rozłożystym krzewem z rodziny mirtowatych, wysokości 2—3 m, pochodzącym z Ameryki Południowej. Gałęzie są szarawo żółte, łamliwe. Liście nieduże, naprzeciwległe, całobrzegie, skórzaste, z wierzchu błyszczące, pod spodem srebrzystoszare. Kwitnienie w czerwcu. Kwiaty osadzone w pachwinach liści pojedynczo lub po 2—5, duże, jednopłciowe, 4-krotne. Płatki mięsiste, słodkawe, jadalne, z wierzchu białe, wewnątrz purpurowe. Pręcików 50—80, słupek 1. Zapylanie głównie obcym pyłkiem za pomocą owadów. Fejhoa owocuje od 3—4 roku życia (pełnia owocowania od 5 roku). Owocem jest podługowata, owalna łub kulista, wielonasienna jagoda. Owocnia gruba. Masa owocu od 15 do 130 g. Miąższ barwy kremowej, kwaskowato-słodki, zwarty,przyjemnym truskawkowe-ananasowym zapachu; zawiera komórki kamienne. Nasiona bardzo drobne. W ZSRR uprawia się fejhoę na Krymie (od 1900 r.), w Gruzji, Azerbejdżanie (Tałysz) na Kaukazie Północnym. Owoce zawierają 81,3% wody, 2,3% kwasów organicznych, 6,8% (do 12,5%) cukrów, 1,3% pektyn, 28—50 mg% witaminy C i olejek eteryczny. Owoce spożywa się na surowo lub przerabia na konfitury, galaretki i kompoty; używa się ich także w cukiernictwie. Wielką zaletą owoców fejhoi jest zawartość rozpuszczalnych w wodzie związków jodu (w 1 kg świeżych owoców od 2 do 10 mg), dzięki czemu są szczególnie cenionym środkiem leczniczym przeciw chorobom tarczycy i stwardnieniu tętnic. Fejhoę rozmnaża się wegetatywnie i za pomocą nasion. Sadzonki i siewki sadzi się do inspektu, a następnie do szkółki. Rozstawa na miejscu stałym wynosi 3X3 m. Pielęgnowanie jest takie samo jak na plantacjach innych roślin sadowniczych. Krzewy nie wymagają cięcia ani formowania. Aby uniknąć łamania się gałęzi, podwiązuje się krzewy na zimę.