Ipekakuana prawdziwa jest wiecznie zielonym półkrzewem wysokości 15—40 (60) cm, należącym do rodziny marzanowatych. Rośnie w Ameryce Środkowej i Południowej (wilgotne tropikalne lasy Panamy, Kolumbii i Brazylii), uprawiany jest w Ameryce Południowej, na Cejlonie, Jawie, w Indiach, Indonezji, na Półwyspie Malajskim i w południowych Chinach, w ZSRR tylko w szklarniach.
Ipekakuana ma cienkie, poziome, rozgałęzione kłącze z licznymi korzeniami o charakterystycznym kształcie, łodygi u nasady drew-niejące, nagie lub krótko owłosione, z 3—6 (10) parami liści. Liście są naprzeciwległe, z przylistkami, podługowate, zaostrzone, o brzegach falistych, w młodości silnie owłosione. Kwiatostany głowiaste, wierzchołkowe otoczone są okrywą z miękko owłosio¬nych listeczków. Kwiaty drobne, o kielichu 5-zębnym, koronie lejkowatej, białej, z omszonym, w górę wydętym lejku; pręci¬ków 5; słupek 1 z dwoma znamionami. Kwitnienie w styczniu — marcu. Owocem jest mięsista, czarnofioletowa jagoda z dwoma żółtobiałymi nasionami.
Korzenie zawierają 2,5—3,5% alkaloidów, z których najważniejsze to emetyna i zbliżona do niej cefelina, nierozpuszczalne w wodzie, ale łatwo rozpuszczalne w alkoholu etylowym. Preparaty z korzenia ipekakuany w większych dawkach działają wymiotnie, natomiast w małych wzmagają czynność wydzielniczą w oskrzelach i działają wykrztuśnie. Preparaty z korzeni ipekakuany (wyciąg, napar, nalewka, syrop, rzadziej proszek) * stosowane są do wewnątrz głównie jako środki wykrztuśne. Należą do skutecznych w przypadkach czerwonki pełzakowej i pełzakowatego zapalenia wątroby; mają także właściwości antyseptyczne i tamują krwawienie.