Jeżyna popielica

Jeżyna popielica należy do rodziny różowatych (Rosaceae Juss.). Najbogatsza w różne formy jeżyny jest Ameryka Północna, gdzie spotyka się nie tylko pospolite europejskie jeżyny o płożących się pędach, lecz również jeżyny pienne. Jeżyna uprawiana jest głównie w Ameryce i Europie Zachodniej (zwłaszcza w Anglii), w ZSRR — przez sadowników amatorów na Kaukazie, Ukrainie i Powołżu. Jest to krzew wysokości 0,5—1,5 m, o wieloletnim kłączu i z dwuletnimi pędami nadziemnymi, pokrytymi licznymi kolcami (istnieją odmiany bez kolców). Liście trójlistkowe, rzadko dłoniaste. Pędy kwiatowe długie. Kwiatostany z drobnymi kolcami. Kwiaty przeważnie białe, rzadziej różowawe, zebrane w kwiatostany prawie groniaste lub bal- dachogroniaste. Kwitnienie od końca maja do jesieni. Owoc — złożony z dużych, lecz nielicznych soczystych pestkowców, nie oddzielających się od miękkiego, jadalnego dna kwiatowego, czar¬ny lub czarnoczerwony, z niebieskim nalotem woskowym. Pestki duże, na końcu haczykowato zagięte.
Jeżynę zaczęto uprawiać w Ameryce na początku XIX w., w Europie Zachodniej — od drugiej połowy XIX w. W uprawie znajdują się di-, tri-, tetra-, penta-, okto- i dodekaploidy. Często spotykane są chimery peryklinalne, w ich liczbie jeżyny bezkol- cowe. Rośliny są wrażliwe na mróz (wymarzają w temperaturze -17°C).
Owoce zawierają 3—4% cukrów, 0,8—1,4% kwasów (głównie kwasu jabłkowego), witaminy C, z grupy B i prowitaminę A, pektyny (0,4—1,6%), garbniki i substancje aromatyczne, związki potasu (208 mg%), miedzi i manganu. Jadane są w postaci świeżej i suszonej oraz używane do wyrobu soku, konfitur, marmolady, dżemu, kompotu, wina, nalewek i w cukiernictwie.